ipsorum in campum, miserunt sortes). Wiec odbył się później i w innym miejscu, ale omawiano na nim i podjęto decyzję uzgodnioną już wcześniej na podstawie wyroczni. Sam Olaf traktował zresztą oba etapy decyzji przyzwalającej na misję łącznie, gdy tłumaczył Ansgarowi, że musi zasięgnąć rady bogów przez wyrocznię i poprosić na wiecu lud o zgodę. W oczach szwedzkiego króla wróżba i wiec, głos bogów i głos ludu były ze sobą ściśle związane.<br>I nic dziwnego: zgodne świadectwo źródeł wskazuje, że zasięgano wyroczni w sprawach wojny i pokoju, które należały przecież do kompetencji wiecu. Dotyczyło to zresztą wszelkich politycznych decyzji. &lt;q&gt;"Król - pisał Helmold