do pół stołu rękę, podsuwając<br>mi srebrną cukiernicę - bo ja nie.<br> Nie zwróciłem w pierwszej chwili uwagi. Dopiero kiedy przysunąłem<br>sobie tę cukiernicę bliżej filiżanki, zobaczyłem, że na szczycie<br>wieczka stoi taka sama biała postać, tylko że maleńka, co na grobie<br>burmistrza. Z lękiem ująłem ją w palce przy otwieraniu wieczka i<br>dlatego nabrałem cukru aby na koniec łyżeczki.<br> - Dziękuję - powiedziałem słysząc najwyraźniej, jak głos mi drży. I<br>mimo że starałem się jak najdelikatniej mieszać łyżeczką, raz po raz<br>uderzałem z brzękiem o ścianki filiżanki, a przypomniało mi to daleki<br>pogłos bijącego dzwonu. - Dziękuję - powtórzyłem.<br> - Już pan dziękował - powiedziała.<br> Wstyd mi