nowe związki rzeczy, które dokoła powstały. W ten sposób zaznaczali, świadomie czy nieświadomie, swoją pogardę dla rozszerzania kręgu znajomości ze zjawiskami świata, co może odbyć się tylko poprzez ideę porządkującą te zjawiska intelektualne, ideę nad-malarską i nawet w ogóle nad-artystyczną, jak chociażby idee renesansu czy postępowy realizm dziewiętnastego wieku. Martwa natura powtarzana w niezliczonych odmianach im wystarczała, bo godzili się na to, co jest dane i opracowane. W ślad za tym przyszły nowe teorie sztuki dowodzące, że sens malarstwa leży w budowaniu samodzielnej formy, wolnej od jakiegokolwiek naśladownictwa. Oceniano tak wysoko malarstwo średniowieczne, bo było dziwne, niesamowite, podobnie jak