musi mieć - siłą rzeczy - odmienny charakter. Dziecko, zwłaszcza do lat pięciu, nie rozumie perspektywy, inaczej też widzi barwy i nie kojarzy ich z fakturą. Stopniowo jego układ asocjacyjny się utrwala, a postrzeganie nabiera cech właściwych ludziom dorosłym, z tym, że jest ono bardziej spontaniczne, podległe fantazji i nieoczekiwanym skojarzeniom. W wieku dojrzałym somatyczne tło postrzegania jest wciąż uzupełniane wpływami zewnętrznymi. W wieku starczym następuje stopniowe ograniczanie pola percepcji, związane z jednej strony z postępującym upośledzeniem receptorów, zwłaszcza węchu i słuchu, z drugiej zaś z utrwalaniem się w umyśle określonych wzorców percepcyjnych, nabytych w trakcie życia. W rezultacie zanika w procesie postrzegania