się! Straciliśmy kontrolę nad drugim. Już go pokryły... Rohan! Uwaga! Twój łazik ruszy za piętnaście sekund, odtąd będziesz działał według własnego uznania. Włączam automat startowy... Pomyślności...<br>Głos Horpacha oddalił się nagle. Zastąpił go mechaniczny, odliczający sekundy tykot. Rohan usadowił się lepiej, zaparł nogami, przełożył ramię przez elektryczną pętlę, przymocowaną do wierzchniej poręczy łazika. Lekka maszyna drgnęła nagle i płynnie ruszyła naprzód. &lt;page nr=171&gt; Horpach trzymał wszystkich ludzi wewnątrz statku. Rohan był mu za to prawie wdzięczny, bo nie zniósłby żadnych pożegnań. Tak że przytroczony na skaczącym stopniu łazika, widział tylko olbrzymią, powoli zmniejszającą się kolumnę "Niezwyciężonego"; niebieski blask, który przez chwilę zatrzepotał na