przelotnie, powiedział coś, dziękując chyba, a potem rzucił się chwytać papiery, które fruwały dookoła, gnane bryzą. Wraz z Pożeraczem Chmur wodziliśmy za nim zdumionymi oczyma. A było się czemu dziwić. Jego długie do ramion, potargane włosy płonęły jaskrawą barwą pomarańczy, jakby zamoczone w farbie. Jedna z kartek zawędrowała aż na wierzchołek wydmy i najwyraźniej wybierała się dalej. Wdrapałem się za nią i złapałem niesforny papier. To był rysunek. A właściwie malunek. Chociaż wtedy nie miałem jeszcze pojęcia, co to było. Spory kawałek papieru pokrywały kolorowe plamy, jakby zostawiło je po sobie dziecko. Obróciłem to parę razy. Oddaliłem kartę na wyciągnięcie ramienia