wyraźnie kulturę osobistą od bezbłędnej znajomości wszelkich stosownych form towarzyskich, które w Polsce wpajały zwłaszcza warstwy szlacheckie.<br>Nie twierdzę, że intelektualiści i artyści powinni kierować państwem. Niebezpieczeństwo rządów sprawowanych przez filozofów wykazał już Kant. Ale członkowie elity powinni znaleźć w państwie uprzywilejowane miejsce. Oni bowiem tworzą wartości kulturowe, czyli zarazem więzi scalające naród.<br>Miał rację Fryderyk Nietzsche twierdząc, że nastrój tragizmu towarzyszy wybitnym i nieprzeciętnym jednostkom, tym, których zaliczamy do elity. Twierdzę, że jego źródłem jest świadomość przemijalności dzieł kulturowych. A więc tragiczna sprzeczność: niepomierny heroizm człowieka, który oddaje swoje siły tworzeniu kultury z jednoczesną świadomością nieubłaganego upadku kultur po osiągnięciu