że w powiązaniu ścisłej empirii z metafizyczną zadumą tkwi urok i siła przyciągająca badań percepcyjnych. Percepcja wizualna w znaczeniu kantowskim jest swojego rodzaju synopsją, podświadomym łączeniem wrażeń i spostrzeżeń w całościowe wizje, czyli subiektywnym organizowaniem i porządkowaniem świata przez podmiot (rys. 3). Z punktu widzenia psychologii postaci (Antrop 1988) postrzeganie wizualne podlega pewnym zasadom, głoszącym, że: a) to co widzimy, odbieramy jako całość, b) obiekt może być rozpoznany nawet wtedy, gdy jest częściowo niewidoczny, c)przy dekompozycji obrazu w pierwszej kolejności występują te, które są do siebie podobne, d) znacznie łatwiej można podzielić formy, wówczas gdy sąsiadują ze sobą, e) w