L.: Bo to też ma sens. Wynika z potrzeby samorealizacji. Jedni realizują się poprzez rodzinę, robienie pieniędzy, sztukę, pracę - ja mam potrzebę wypowiadania się poprzez ruchome obrazki. To dialog, a nawet krzyk z wewnątrz. Opowieść o tym, co mnie kręci, co dołuje, co mi się w życiu podoba, a co wkurza. Oczywiście na początku to była zabawa. Mieliśmy po 16 lat i chcieliśmy robić coś niekonwencjonalnego. Było kopanie piłki na asfaltowym placu, pierwsze randki, popijanie winka w parku. Kamera stała się jednak czymś o wiele ciekawszym i tak już zostało. Zabawa przerodziła się w pasję. Jest jeszcze coś. Każdy z nas