widzę środek dobrego świata? Coś zakrzepło, coś uwięzło na zawsze na mapie mojego myślenia. Łagodnie opadające zbocza, wesoły szept liści brzozowych na dnie wąwozu i ścieżka, obiecująca nieskończoność dalszych ciągów za zakrętem. I właśnie tam, do złej krainy złodzieja i szmalcownika powracać muszę myślą, ilekroć chcę zasnąć spokojnie. Wciąż mną władają dziecięce światy.<br>Może dlatego, że tam pod ściółką leśną ciągle czekają zbudowane przeze mnie dla Jagodowego Króla komnaty z mchu i patyczków, a pod korzeniem dębu siedzi krasnalowy kronikarz Koszałek Opałek i niestrudzenie zapisuje moje nieustające złudzenia. Złudzenia dziecka i złudzenia starej kobiety. Te same. Pragnienie pozostania wewnątrz własnego świata