wejść? - zawołała Polina.<br><br><br>Zaprowadziła nas do sąsiedniego pokoju i uchyliła muślin okrywający kołyskę.<br><br>- Jak wam się podaba moja Magdalenka? Podobna do Leonida... Prawda? Jego noś... oczy...<br><br>W kołysce leżało coś pomarszczonego, coś, co przypominało starego karzełka. Spojrzenia dziecka wydawały się przebiegłe i złośliwe. Poruszało ustami jak ryba na piasku. Rzadkie włosięta robiły wrażenie przylepionych do ciemienia.<br><br>- Śliczne dziecko - powiedział niepewnie ojciec, a ja, nie mogąc się zdobyć na nic mądrzejszego, dodałem:<br><br><br>- Jakie ma długie włoski... Imię też bardzo do niej pasuje.<br><br>- Naprawdę? - ucieszyła się Polina. - Mama chciała, żeby ją nazwać Zenaidą, Leonidowi podobała się Helena, ale ja się uparłam...<br><br>Waria, schludna