krainie nylonu i dakronu..." Ta żenująca swoim zadufanym banałem pierwsza linijka była, jak zawsze, dokładnie tym, czego od niego oczekiwano - w tym wypadku zresztą oczekiwała tego odeń nawet bardziej publiczność amerykańska niż rodzima - i czego w swoim zwykłym szybkim tempie dostarczył. Ale w roku 1960 oczekiwano odeń nie tylko krytycyzmu wobec bezdusznie materialistycznej i technologicznie zdehumanizowanej Ameryki: potrzebna była również symboliczna deklaracja nadziei na rychłe zbliżenie i porozumienie dwóch mocarstw. Spodziewano się po gościu z dalekiej Rosji, że napisze wiersz, w którym podkreśli, iż jego rodacy oraz Amerykanie to w gruncie rzeczy dwa normalne, miłujące pokój narody, pragnące żyć we wzajemnej