że nie, że należy je traktować jako przykład zmiany tego typu, który zawsze występuje w języku; bez zmian język byłby zabytkiem muzealnym. Uznanie, że każda zmiana językowa jest współcześnie następstwem działania nowomowy, prowadzić by musiało do wniosku. że istnieje pewien kanoniczny stan polszczyzny, od którego za żadną cenę odchodzić nie wolno. W języku nie ma jednak stanów kanonicznych, a przyjęcie, że jakiś etap w jego rozwoju taki właśnie stan reprezentuje, byłoby przejawem niczym nieumotywowanego konserwatyzmu. Konserwatyzm językowy nie jest jednak właściwą reakcją na nowomowę: nie jest choćby dlatego. że - w pewnych przynajmniej wypadkach - mógłby, wbrew intencji swych zwolenników, sprzyjać jej utwierdzeniu