karania, o której tu mowa, nie przysługiwała kapłanom zawsze i wszędzie, lecz w szczególnych okolicznościach. W rozdziale 11 Germanii Tacyt stwierdza to wprost: maja oni prawo stosować przymus "wtedy", czyli na wiecu. W rozdziale 7 podobny wniosek wynika z kontekstu. Wódz zapewnia sobie posłuch przykładem, dzielnością okazywaną w boju, nie wolno mu nawet karać - to mają prawo czynić jedynie kapłani. Czynią to zaś z rozkazu boga, a nie dowódcy. Ten bóg jest u boku wojujących. Dlatego Germanie udając się na wyprawę, zabierają z leśnych sanktuariów religijne godła i niosą je do bitwy jak sztandary. Ten kontekst nie pozostawia wątpliwości: władza stosowania