w zdumienie "Władcę", który oglądając rozbitego opla wyzywał mnie dalej. Wsiadłam do mojego pogniecionego, ale jeżdżącego samochodu, poprosiłam o oderwanie do końca zderzaka, który mi przeszkadzał i pojechałam do teatru, ścigana przez "Władcę" wyzwiskami w rodzaju "krowa"!<br>Podczas jazdy pomyślałam, że muszę przestać traktować czas prowadzenia samochodu jako "mój" czas wolny, czas relaksu, czas refleksji w piekle obowiązków i pośpiechu, w jakim żyję. I zacząć się zastanawiać nad zaangażowaniem kierowcy. Nagle uświadomiłam sobie, że myślę o kierowcy-mężczyźnie! Do głowy mi nie przyszło, że może to być kobieta. Jedyne co pomyślałam: nie mógłby to być ten pan, który na mnie krzyczał