się wyjść ze szpitala. Tu ratowaliśmy życie, tam można było je stracić. Ola dała z siebie więcej, niż można było wymagać. Choć chyba nikt w jej szpitalu nie był tym zbytnio zaskoczony. Grzelczak wspomina, że Ola Banasiak kilka miesięcy wcześniej na ochotnika zgłosiła się do opieki nad chorymi podczas szalejącej wówczas epidemii choroby Heinego-Medina. Koleżankom z oddziału opowiadała, że zawód wybrała sobie już jako 13-latka, gdy złamała nogę i pierwszy raz zobaczyła siostry w wykrochmalonych fartuchach. Trzy lata później rzuciła naukę w gimnazjum i wyjechała do Piły na półroczny kurs pielęgniarski. Skończyła go z wyróżnieniem, zaczęła pracę w Poznaniu