udowodnienia wyższości jednej formy <br>praktyki nad innymi, a jedynie ukazanie, że polemiki na temat praktyki zen <br>toczyły się przede wszystkim wokół problemu logicznej struktury rzeczywistości <br>doświadczanej w akcie 'oświecenia'. Przy okazji zostaną tu omówione <br>związki 'logiki paradoksu' z takimi rodzajami praktyki zen jak: metoda <br>'dziwnych słów i niepojętych czynów', metoda 'wpatrywania się w koan' oraz <br>medytacja w pozycji siedzącej. <br>W polemikach na temat praktyki zen można wyróżnić dwa stanowiska: <br>orędowników 'logiki paradoksu' i ich adwersarzy. Ci ostatni próbowali <br>wykazać, że teoria tożsamości 'jaźni jednostkowej' i 'jaźni oświeconej' <br>('buddy') nie jest paradoksalna, gdyż jaźń człowieka nieoświeconego staje się <br>tożsama z 'buddą' dopiero