serdecznie dosyć ciągłych rocznic oraz jubileuszów niosących za sobą nieuchronnie nową falę przypomnień o bliższej i dalszej przeszłości. Rzeczywiście, trudno jest posuwać się naprzód, trzymając głowę stale zwróconą wstecz. Tym bardziej że jubileusze rzadko kiedy stwarzają sposobność do mówienia narodowi gorzkich prawd.<br>W Polsce z przełomu wieku XX na XXI wpisują się one niemal w całości w martyrologiczny ciąg naszych dziejów: przegranych powstań (1794 i 1944), eksterminacji nie tylko wojskowych (1940#Katyń) czy wreszcie zniknięcia Rzeczypospolitej z politycznej mapy kontynentu (1795).<br>Już na własną niejako rękę przypominają o swoich jubileuszach (lub wręcz je wymyślają) miasta, towarzystwa naukowe czy szkoły wyższe, co