charakteru, przywraca wynikom pracy naukowej ich właściwą miarę. W tej roli jest dla swego środowiska niezastąpiony.<br> Tyle, jeśli chodzi o bezpośrednią obronę nauki przed tandetą, która w dobie masowej produkcji naukowej stanowi zagrożenie całkowicie realne. Warto jednak przypomnieć, że wybitny uczony, uznany za takiego przez swoje środowisko, wywiera na nie wpływ już przez sam fakt swego uczestnictwa. Skuteczniej niż wszelkie pouczenia oddziaływa przykład badacza, który jakością swej pracy ustanawia wzorzec, stwarza "poziom aspiracji", jak by to określił socjolog. Rolę autorytetu w kreowaniu właściwej atmosfery życia naukowego sugestywnie przedstawia John Ziman podając przykład negatywny:<br> "W Niemczech [...] faszyzm wymordował lub wygnał z kraju