żałośnie i gorąco.<br> - Nie! - cisnął twardo. Wziął w rękę kaganek. Izba, w której sypiali, była <br>obok. Ponad skrzącym się <br>językiem ognia spojrzał w twarz żony. Patrzyła na niego prosząco, szeroko otwartymi <br>czarnymi oczami. Szkliły się w nich łzy. Przebiegło mu przez głowę, że gdyby <br>podszedł teraz do niej, objął ją wpół i pocałował, i ją uczyniłby szczęśliwą, <br>i sam stałby się spokojniejszy. A także szczęśliwszy. Gdyby miękko uległ wołaniu <br>ciała, może odnalazłby na jego dnie głos serca. Ale on spuszczał zmysły z uwięzi <br>na chwilę, niby złego psa z łańcucha, a potem zamykał się znowu w niespokojnej <br>samotni swojej nienawiści. <br>10