to epoka kolejnych przypływów ze wschodu działaczy i ich odpływów - najczęściej również na wschód - tym razem syberyjski i poprzedzony pobytem na Pawiaku czy w Cytadeli. Wyroki w tej epoce nie były wysokie, często ograniczały się jedynie do nadzoru policyjnego lub zesłania do miejsca urodzenia, co dla wielu działaczy oznaczało przymusowy wprawdzie, ale i pożyteczny odpoczynek w domach rodzinnych.<br>Ten falujący w ciągu szeregu lat ruch nie pozostawał jednak bez śladu w środowisku młodej inteligencji warszawskiej. Spośród sfer &lt;orig&gt;"ukształconych"&lt;/&gt; ona jedna nie dawała wiary łatwym potępieniom nihilistycznej zarazy. Nieliczni wprawdzie radykałowie gotowi byli akceptować ideę socjalistyczną w jej całej, a więc rewolucyjnej, rozciągłości