w zieleni, a potem <br>powlókł się pod górę. Szorstki kamień w kieszeni <br>uspokajająco szarpał naskórek dłoni. Przynosił <br>ulgę.<br> 12<br>Gnomik stał w kącie korytarza, zaryczany, spuchnięty <br>od łez i rozpamiętywania krzywdy. Półkole współczujących, <br>ciekawych i zadowolonych zamykało kąt z przyzwoitej odległości, <br>szturchając się pod żebra i szepcąc zapamiętale.<br>Zemściła się, wredna jędza! Nierychliwa, ale sprawiedliwa! <br>Za głupiego robaka!... Może znalazła coś jeszcze. <br>Zmełł w zębach cięższe od dozwolonego przekleństwo <br>i trzepnął najbliżej stojącego gapia.<br>- ... ale już! - warknął wściekle.<br>Tłumek zafalował i rozprysnął się na cztery <br>strony świata. Siłą głowicy taranu pokonał szczupłość <br>drzwi, wpadł w głąb bocznego korytarza, przestał <br>istnieć. Gnomik