krzyżu. Istvanowi zacisnęły się szczęki, przypomniało mu się wycie lecących bomb.<br>Kriszan mknął tak szybko, że czuli zawrót głowy ścigając go oczami. Leżał bokiem, wbrew prawu przyciągania, ciągle jeszcze spiralą wspinając się ku brzegowi drewnianego krateru. Był już tak blisko, że aż odskakiwali głowami, kiedy uderzał w twarze podmuch spalin, wrzącej oliwy, niemal smagały ich świszczące skórzane skrzydła.<br>Tańczył jak ziarno grochu w potrząsanej oburącz butelce. Zdawało się, że osiągnąwszy krawędź wystrzeli między sznurami w ruchliwe korony drzew, w blask, w niebo jak zbłąkana kometa.<br>Mihaly piszczał przejęty, udzielało mu się szaleństwo lotu.<br>Nagle Kriszan oderwał prawą rękę od kierownicy i