stłumić tak<br> trudno!<br>Biegnę, głowę gmatwając w szumach w podobłoczach!<br>Oddech nieba mam - w piersi! - Drzew wierzchołki -<br>w oczach!<br><br>Kroki moje już dudnią po grobli - nad rzeką.<br>Słychać je tak daleko! Tak cudnie daleko!<br>A teraz - bieg z powrotem do domu - przez trawę -<br>I po schodach, co lubią biegnących stóp wrzawę...<br>I pokój, przepełniony wiosną i upałem,<br>I tym moim po kątach rozwłóczonym ciałem -<br>Dotyk szyby - ustami... Podróż - w nic, w oszklenie -<br>I to czujne, bezbrzeżne z całych sił - istnienie!&lt;/&gt;<br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;WIECZÓR&lt;/&gt;<br><br>Drobne okno otwórz niespodzianie,<br>Niech zobaczę twe łóżko przy ścianie!<br>Taka cisza, że nie poznać świata -<br>Jeden tylko na dębie