niczym Dawid przy biblijnym<br>Goliacie, wypiął wojowniczo pierś. Kargul opanował czkawkę i huknął<br>groźnie, wskazując gestem zwłoki swojej żywicielki.<br> - Jaka to świętość, ty &lt;orig&gt;koniosraju&lt;/&gt; jeden?!<br> - Miedza to święta rzecz i naucz się tego, bo inaczej znów cię kosą<br>nauczę!<br> - Ot, &lt;orig&gt;kałakunio&lt;/&gt; jeden! A gdzie ty tu miedzę widzisz? - chrypiąc z<br>wściekłości Kargul objął gestem cały horyzont. - Stąd po niebo wszystko<br>twoje. Chcesz, bierz. Tu nikt łyżką ziemi nie będzie mierzył, jak wy to<br>w Krużewnikach robili.<br> Kaźmierz, jak kogut sposobiący się do walki, obchodził teraz drobnym<br>kroczkiem zwalistego przeciwnika. Kargul jak niedźwiedź na gorącej<br>blasze obracał się wokoło, żeby nie dać