był duży, ale tak zagracony, że nie było miejsca na oddychanie. Wszystko, co przypadało w spadku po zmarłych ciotkach, trafiało do tego pokoju. Empirowe stoliki kłóciły się z ciężką szarfą i biurkami z cepelii. Jana siedziała przy swoim, pod oknem.<br>Spojrzała na mnie, nie ruszając się z miejsca. Bez słowa wskazała na fotel. Zapadłam się w nim głęboko, sprężyny zaczepiły o dywan. Czekałam. Nie zasygnalizowała oczami niczego. Obojętne jej było, czy mój tekst o szkole będzie zgodny z jej tekstem. Ta młodsza przetrząsała w nieskończoność szuflady. My nadal milczałyśmy, trzasnęła wobec tego ostatnią i wyszła bez słowa.<br>Janina wstała. Wspięła się