ale to, <br>że porzucili paradoksową teorię i praktykę zen. Wielu z nich nie potrafiło <br>przekroczyć dualizmu podmiotu i przedmiotu poznania, ponieważ analiza <br>treści sutr prowadziła do wzmocnienie epistemologicznego dualizmu. Jeśli <br>zapomnimy, że nauki zawarte w sutrach są jedynie 'palcem wskazującym na <br>księżyc', czyli opisem pośrednim, będziemy widzieć tylko palec, traktując <br>wskazówki zawarte w sutrach jako bezpośredni opis rzeczywistości. <br>Z chwilą, gdy sutry jako słowa Buddy Śakyamuniego zostały uznane za <br>najwyższy autorytet, rola mistrza zen także straciła na znaczeniu. A przecież <br>tylko mistrz, który sam dostąpił 'oświecenia', może poprowadzić ucznia <br>w prawidłowym kierunku, zwalczając wszelkie próby przedmiotowego <br>traktowania 'najwyższej mądrości'. Kiedy praktyka