i zadał najdotkliwszy cios jego ambicji. Jedno z postanowień tej Konstytucji godziło w niego osobiście. Korona, o której marzył od najmłodszych lat, została oddana uchwałą Konstytucji elektorowi saskiemu i jego córce. Z rozgoryczeniem osobistym łączyły się także względy natury bardziej ogólnej. Książę nie wierzył w możliwość realizacji uchwał konstytucyjnych, bo - wskutek ciągłych podróży i stałego kontaktu z obcymi dworami - lepiej od innych orientował się w zasadach europejskiej gry politycznej. Znał potęgę i twardy charakter <page nr=142> Katarzyny i nie wątpił ani przez chwilę, że imperatorowa, niezwłocznie po otrząśnięciu się z przejściowych trudności wojennych, zmiażdży dzieło polskiego Sejmu. Nie miał zaufania do Prus, bo