motywując to tym, że jeśli pojedynczy aktor skupia na sobie uwagę widzów, cierpi na tym harmonia, efekt całości. Goethe dbał o estetykę dekoracji i o dopasowanie ich (w miarę fiansowych możliwości) do tekstu; zachwycał się tymi, które były utrzymane w najbardziej klasycznym stylu: winny być "lekkie, ozdobne, różnorodne", ale zarazem "wspaniałe, wzniosłe, szlachetne". Nie lubił przesadnej "naturalności" ani w grze, ani w kostiumach; przedkładając względy estetyczne nad prawdę historycznego ubioru twierdził, że ważniejsze jest podkreślenie przez kostium urody aktorki niż dopasowanie stroju do epoki i roli, co czasem jest wręcz niewskazane. <q>„Aktorzy recytowali swoje kwestie nienaturalnie, zaznaczając cezurę i kadencję