zawadzić głową o sklepienie. Trafiam do pomieszczenia oświetlonego mocnymi halogenowymi reflektorami. Naprzeciw mnie solidne, świeżo pomalowane, metalowe <page nr=149> drzwi. Coś mi tu nie gra. Mam dziwne uczucie, jakby ktoś mnie obserwował. Popycham pancerne wrota. Otwierają się z terkotem elektromagnetycznej zapadki. Za nimi jest niewielki pokój. Stoi w nim trzech facetów. Jeden wspiera się na kulach, drugi to karzeł, o wzroście najwyżej metr czterdzieści, trzeci wygląda normalnie, no, prawie normalnie, przez twarz przebiegają mu co chwila nerwowe skurcze, mają po dwadzieścia parę lat. Przyglądamy się sobie nawzajem. Na najbliżej stojącym monitorze widzę obraz z kamery śledzącej pomieszczenie przed drzwiami, które przed chwilą pozwolili