chociaż Zygmunt wypowiedział te słowa spokojnym, pozornie obojętnym tonem.<br>- Witek walczy gdzieś pod Toruniem, nie mam od niego wiadomości.<br>- O ile dobrze wiem, to wielu naszych żołnierzy dostało się do niewoli.<br> Zmarszczyła brwi. Ogarnęła ją niepewność i rozgoryczenie. Nagle zatęskniła za Witkiem. Wydało ci się, że w oczach Zygmunta dostrzegłaś współczucie.<br> - Miałem nadzieję - powiedział cicho - że pani jest już gdzieś w Genewie lub Paryżu z zespołem Eduarda.<br> Mówił to bez ironii, spoglądając głęboko w oczy.<br> - Miałam wyjechać, ale teraz to już chyba za późno?<br> - Chyba tak - skinął głową i wskazując na mnie, dodał: - A wszystko to jego wina. Inaczej by było