obracają się w podobnym kręgu, zagubionych w czasie wsi i miasteczek - z dala od cywilizacji, dobra i piękna. <br>Jak napisać sztukę "po irlandzku"? Wystarczy trochę chwytów naturalistycznych, odrobina realizmu magicznego, parę krwistych postaci wiejskich oryginałów. Humor, obserwacja obyczajowa i szczypta psychologii. Jeden cud. Tekstów słucha się z rozkoszą, język bohaterów współtworzy świat oparty na przeciwieństwach, dziwnym pomieszaniu brzydoty i światłości.<br>W takim razie może dziwić, że irlandzkie pisanie niezbyt inspiruje polskich dramaturgów, którzy wolą klimaty skandynawskie (&lt;name type="person"&gt;Villqist&lt;/&gt;) albo nowych brutalistów (Pieczyński). Czyżby chodziło o to, że katolicki światek Irlandii niepokojąco przypomina nasz?<br>Prowincja &lt;name type="person"&gt;McDonagha&lt;/&gt; jest niemal tak straszna jak polska w