twarze. Wydawały mi się najpiękniejsze w kościele, nie tylko wśród<br>ludzi, lecz i wśród wszystkich obrazów, wszystkich figur, wśród<br>modlitw, śpiewania. A kiedy i one śpiewały, a ich białe zęby w tych<br>śpiewach świeciły niczym z kości słoniowej, to nie mogłem oprzeć się<br>wrażeniu, że są aniołami i w niebo wstępują, a ja z nimi, unoszony na<br>ich anielskich skrzydłach. Ewelinie czy Róży czasem nawet łza się po<br>twarzy puściła, jakby właśnie z żalu, że opuszczają ten ziemski padół.<br>Przypatrując się ukradkiem takiej łzie, jak nabrzmiewa w powiece,<br>wydostaje się z rzęs i toczy się, przebijając się przez puder, róż,<br>myślałem