rozpuku, do łez. Sytuacja stawała się jakaś absurdalna i beznadziejna - nie można było przestać, nie można było nie padać, nie można się było posuwać do przodu... no może to ustawiczne padanie posuwało nas z wolna. Byliśmy bezgranicznie szczęśliwi. Wcale nie chcieliśmy przestać upadać. Ale wróćmy jeszcze do piątkowych kąpieli. Zyga wstydził się swego dziecięcego siusiaka, toteż przed rozebraniem się gmerał jakiś czas w spodenkach gimnastycznych, żeby go trochę powiększyć. Efekt zazwyczaj szybko przekraczał pożądaną granicę i Zyga stał pod prysznicem schylony, schylony, a dziecinny siusiak sterczał i sterczał... A koledzy trącali go i pytali: "Te, Zyga, o czym ty myślisz?" Uśmiechał się