że czarna czapka leży za plecami księdza, na zielonej skrzyni.<br>Wuj uszczypnął mnie w policzek. - Wnusiu miły! - powiedział.<br>Nie wiedziałem, jak zachować się. Nie prosili, żebym siadł na wolnym krześle. Z kłopotu wybawił mnie ojciec.<br>- Synu, zostaw nas samych. Mamy do omówienia ważną sprawę.<br>- Bardzo cię przepraszam, mój drogi - dodał wuj Florenty. Siedział w swoim szlafroku przepasanym grubym sznurem. Ręce trzymał na lasce, która tkwiła między kolanami w fałdach szlafroka.<br>Pachniało kawą. Słońce padało przez uchylone okna i cienie pelargonii poruszały się na podłodze z jasnych desek.<br>- Ach, nie, nie! - powiedział ksiądz Szotarski. - Chłopcu można zaufać. Dobrze mu z oczu patrzy