w histerię. Może dlatego, że jak się ma naście lat, to czasami brakuje wyobraźni.<br>- Cieszyliśmy się jak nienormalni - wyjaśnia. - To była naprawdę wielka miłość - mieliśmy mieć dziecko, planowaliśmy się pobrać i wszystko wyglądało pięknie. Ale trochę gorzej było z reakcją mojej mamy. Za wszelką cenę i ze wszystkich sił postanowiła wybić mi z głowy ten pomysł. Próbowała na wiele sposobów. Kiedy wszystko zawiodło, w desperacji, wspólnie z przyszłą teściową, zaprowadziły mnie na zabieg. Pamiętam, że była tam bardzo młoda lekarka, podeszła do mnie i zapytała, kiedy zaczynamy. Odpowiedziałam, że nie chcę usuwać ciąży. Na tym stanęło. Z czasem mama się poddała