ze stołka i, patrząc cały czas na kłaniającą się śpiewaczkę, szedł w jej kierunku przewracając po drodze krzesła, stoliki i ludzi. Usiadłem na powrót na moim miejscu. Pochyliłem się nad niklowym kontuarem. Dostrzegłem swoje odbicie, zniekształcone w okolicy brody przez podobiznę kieliszka. W tyle, w sali, gdzie tańczono, ludzie krzyczeli, wybijał się histeryczny pisk kobiety. Potem wszystko ucichło, orkiestra zaczęła grać popularną melodię.<br>Siedzisz wpatrzony w kieliszek i z satysfakcją myślisz o letnich miesiącach ubiegłego roku. Mieszają ci się dni, pamiętasz tylko zatoczkę utworzoną przez małą rzekę, na brzegach były piaszczyste wydmy, a za nimi wikliny. Mrówka powoli przesuwała się po