swej sztuce, ale też obrzydliwie mściwego, despotycznego i małostkowego. W pewnym miejscu Lapara oburzony zachowaniem się Jouveta wobec reżysera Clouzota. wygarnia mu: "Od dziesięciu lat podziwiam pana i kocham, tak jakbym kochał ladacznicę, która od czasu do czasu przyprawia amantowi rogi, a on udaje, że nie dostrzega jej wad i wybryków nie umiejąc się bez niej obejść, tak od dziesięciu lat ja kocham pana bez granic". Bardzo rzadko mężczyźni piszą o swojej miłości do mężczyzn (bez żadnej &lt;foreign&gt;arridre-pensee - Jauvet&lt;/&gt; &lt;transl&gt;byt rasowym zdobywcą kobiet&lt;/&gt;) i na tym polega osobliwość psychologiczna tej książki. <br>Dla nas jest ona ważniejsza jako wspomnienia o artyście