jak ja koszmarnie śpiewam. Pełna rozstrojona orkiestra. Za grosz słuchu. I te, wiesz, możliwości strun i krtani identyczne. A tragedia w tym, że uwielbiam śpiew. Rozumiesz?<br>Rozumiał.<br>- Nie jest może tak źle - spróbował wątło.<br>- Człowieku! - prawie krzyknęła. - Mama mdleje, dziadek wychodzi z domu i, zaręczam ci, że bardzo pospiesznie, babka wychodzi z siebie, pies wyje, tata wpada w szał. Tylko Paweł się nie śmieje... - zakończyła tak cicho, że ledwie dosłyszał.<br>- Masz dużą rodzinę - bąknął.<br>- No! - przyświadczyła zadowolona, rezygnując z muzycznych rozważań. - Z tobą byłoby ośmioro.<br>&lt;page nr=89&gt;<br>- Z jakim "mną"? - zatkało go. Co za dom! Co za dziewczyna! A on w tej dziwnej kuchni musi