i spowalniającą pełnią tu zarówno elementy poetyki filmu, jak i sama zawartość fabularna. Całość ma zdecydowanie horyzontalny charakter. Przeważają linie poziome montażu (słynne długie ujęcia Tarkowskiego, przenikania) w ruchach kamery, w ruchu wewnątrzkadrowym, który - szczególnie w rzadkich tu krótkich ujęciach - jest oprócz tego monotonny, jednostajny, wolny, sprawia wrażenie zatrzymania lub wyczekiwania, wydłuża je w odbiorze. Dzięki temu sporadycznie występujący ruch pionowy (kamery i wewnątrzkadrowy) jest wyjątkowo znaczący i często staje się mocnym kontrapunktem obrazowym. Daje to efekt płynności, ciągłości, ale i powolności. Analogiczną funkcję pełni ukształtowanie wydarzeń fabularnych poprzez nagromadzenie rozmów czy niespiesznych przechadzek. Podobnie jak w Szklanym sercu, wszystko dzieje