zaczęłam je grać jeszcze w szkole podstawowej, będąc chyba w klasie siódmej. Ustąpił moim prośbom kochany nauczyciel. Zamiast poczuć pełnię radości płakałam nie mogąc zrozumieć skomplikowanej budowy rytmów, moje sztywne paluchy nie mogły się uwinąć ze zwykłymi przednutkami, zawsze było coś nierówno. To wiele godzin ćwiczeń i setki powtórzeń i wyczekiwanie na dobry czas trwało kilka lat. Doczekałam się wreszcie - ukochane Fryckowe Mazurki stały się moimi codziennymi modlitwami, jego walce to wypełniły moje tęsknoty, jego Preludia to pogłębienie moich emocji, jego Polonezy to cała moja młodość z gniewem, buntem i goryczą. Z lękiem zagłębiałam się w ostatnie jego mazurki, zwiastuny męki