baroku. Jego świadomość jednak to świadomość nam współczesna, świadomość wiecznego, ale i właściwego dniu dzisiejszemu zagrożenia życia trwającego wobec wszechobecnej śmierci, świadomość niepewności bytu, który można by nawet podejrzewać o nieistnienie (jak w wierszu O stulecia). Zza obrazu życia ciągle wyłania się obraz śmierci. Sztuka, wiersz przeżywa poetę, ale nie wydobywa się z zaklętego koła barokowego poczucia piękna śmierci.<br> Piękno ma być zarazem śmiertelne i nieśmiertelne - piękno stworzone przez człowieka oczywiście.<br> Skoro forma Rymkiewiczowska bierze swój początek w baroku, to "ja" poety nie może się wyrazić tak indywidualistycznie czy psychologicznie, jak bywa w poezji nam współczesnej. Poeta sam stanowił raczej - jakkolwiek wyraziście