talerzu znalazło się ciasto upieczone przez panią Jadwigę, a w filiżance herbata Liptona, gospodarz rozpoczynał opowieść o dawnych latach. Wychodził tylko o określonej porze, aby nakarmić psa. Był zawsze bardzo pogodny, lubił żartować. Przypominał sobie zabawne historyjki z przeszłości. Może są to mało znaczące szczegóły, ale to się składało na wyjątkową atmosferę tego domu, która przyciągała jak magnes. Wydaje mi się, że za późno poznałam państwa Mogilnickich. Bardzo tego żałuję. Pan Henryk ze względu na zdrowie, już nie wytrzymywał długich rozmów. Nie zawsze dobrze się czuł i czasem trzeba było przesunąć spotkanie. Ale pamięć miał doskonałą.<br>Henryk Mogilnicki był taternikiem, alpinistą