odchodziłem od telefonu. Krótki dialog, właśnie zakończony, tkwił jeszcze we mnie. Słowa księdza de Vos, skąpe i wyprane z intonacji, przykuwały uwagę. Mój ojciec cenił go. W "Apolinarym" de Vos wykładał procesowe prawo kanoniczne. Najpewniej tego samego uczył w Gregorianie. Przedmiot swój znał i choć to są rzeczy suche, umiał wykładać interesująco. Wiem też, że miał parę głośnych publikacji. <br>Ale wśród uczniów zarobił sobie na dobre imię głównie &lt;page nr=28&gt; sercem i szczerością. Z nim zawsze wiedzieli, czego się trzymać. Nie kręcił. Nie obrażał się. Nie puszył. Tak mi go ojciec charakteryzował, dodając, że inni mieli ciężkie usposobienie, jak to księża. Z tych