naznaczeniu danej osoby piętnem dewiacyjnym - w tym sensie więc stanowi ona element konstytutywny dewiacji przypisanej. Jeżeli jednak otoczenie nie postrzega, przykładowo, ułomności lub inności i nie traktuje danej osoby w specyficzny sposób, nie można mówić o dewiacji przypisanej - twierdził Mankoff. Dewiacja przypisana jest więc zupełnie niezależna od osoby, której cecha wykracza poza obszar normalności, i jednocześnie całkowicie zależna od reakcji audytorium społecznego.<br>Mankoff uważał, że bez reakcji społecznej nie może także nastąpić proces rozwoju kariery dewiacyjnej osób o dewiacyjnym statusie przypisanym. Tylko bowiem w rezultacie negatywnych &lt;orig&gt;naznaczeń&lt;/&gt; otoczenia osoba zaetykietowana jako "góra tłuszczu", kaleka, brzydal itp. może być pozbawiona możliwości pełnienia