jak koronki katedralnych wież pnących się w nieskończoność ku niebu, aż wreszcie na szczycie napięcia jakby to niebo się otwiera - następuje pauza ciszy kompletnej, jakby pozbawionej czasu. To rak jak szok dla nagle otwartych oczu przed olbrzymią rozetą witrażową, która właśnie zajaśnieje w pełni zachodzącego złotego słońca. Po tej ciszy wylewa się z nieba olbrzymie kolorowe światło, a Mozart uczynił je z uderzenia zmasowanych dźwięków wszystkich głosów i orkiestry wzmocnionej kotłami. Arcydzieło to jest gigantycznym w swej wymowie freskiem dźwiękowym, rzadko wykonywanym, tylko na specjalne okazje i rocznice. Był to ulubiony utwór Chopina. <br>Gdybym to ja miała stworzyć listę moich ukochanych