nie tyle wyjaśnienia czy omówienia, ile potwierdzenia, nazwania po imieniu. Obraz jaki z tego puzzla układanego od dwóch dni mi się wyłaniał, wyglądał mocno skomplikowanie z jednej, a nadzwyczaj prosto z drugiej strony. Jeszcze nie wiedziałem, jak układanka będzie wyglądać jutro. Nie rozmawialiśmy, bo widać oboje nas cieszyło to milczenie, wymowne i pełne wspólności. Czasem łapaliśmy tylko wspólne spojrzenia i to też było czymś miłym. Położyła mi dłoń na ręce i tak bez słowa spoglądaliśmy na plac, zakończony w perspektywie murami starego miasta, renesansową zabudową przypominający Kazimierz nad Wisłą. Reflektory wydobyły z granatowego mroku, gęstniejącego nad kościołem Marii Panny, jego romańsko