z wisielczym humorem, że dyndają tu już dwa tygodnie i brzuch im do grzbietu przyrasta. Dzień był upalny, słońce prażyło prosto w ciemię. Siedzieli z kwaśnymi minami, przygnieceni uczuciem zawodu i rozczarowania.<br>- Na bawełnę zawsze będzie czas - odezwała się Ziuta. - Co pan radzi, panie poruczniku? Zejść panu z głowy i wynająć się do bawełnianego kołchozu?<br>- Tego nie powiedziałem, daj nam Boże zdrowie. Szczęścia spróbować trzeba w... sztabie. Ot, co mi przyszło na myśl. To ze dwadzieścia kilometrów za Taszkientem, w Jangi-Julu. Uchowaj Boże ściągnąć tam całą gromadę, bo zrobi się niedobry interes. Tak czy owak, muszę zameldować się w swoim pułku