na podstawie których wykreśla się schematy rozpadu, dokonuje się różnymi metodami. Klasycznym sposobem jest pomiar w spektrografach magnetycznych, gdzie prędkość cząstki ((...)) (q - ładunek, \ - masa cząstki, r - promień orbity, H - natężenie pola magnetycznego). Energię oblicza się ze wzoru ((...)) masa i prędkość powstałego jądra) mamy ((...)) Jeżeli pominiemy efekt relatywistyczny, to energia rozpadu wyniesie:<br> Energię rozpadu otrzymujemy, mnożąc energię kinetyczną cząstki przez wyrażenie masa jądra macierzystego masa powstałego jądra.<br> Zasięgi cząstek w powietrzu, w zakresie energii od 3 do ((...)), zawierają się w granicach ((...)). Energia rozpadu zmienia się przeciętnie od 4 do 9 MeV, ekstremalnie od ((...)) Stosunek największej do najmniejszej energii zawiera się najczęściej między