się nieraz wrażenie, że autor pracy tym skwapliwiej daną hipotezę przyjmuje, im wyższy jest poziom istotności, na którym udało mu się ją zweryfikować - niezależnie od wszelkich innych okoliczności; stwierdza wówczas z satysfakcją, że np. ( = 0,001 . Otóż tak rozumując, najlepiej byłoby przyjmować hipotezę w każdym przypadku, tzn. bez względu na wynik doświadczenia, ponieważ wówczas poziom istotności byłby najwyższy z możliwych (( = 0) . Tylko że wówczas prawdopodobieństwo innego typu błędu (tego mianowicie, który polega na przyjęciu hipotezy, gdy jest ona fałszywa) byłoby równe jedności. Okazuje się więc, że nieznajomość związku między prawdopodobieństwami różnego typu błędów (ściślej: nieznajomość tzw. funkcji mocy testu) uniemożliwia sensowny